Łuszczyca to przewlekła choroba autoimmunologiczna, która jest wynikiem przyspieszonego procesu produkcji skóry. Zazwyczaj komórki rosną głęboko w skórze i powoli pojawiają się na jej powierzchni. W końcu zaś odpadają lub usuwamy je peelingami do twarzy lub ciała. Typowy cykl życia takiej komórki skóry trwa około miesiąca. U osób z łuszczycą taki proces może nastąpić w ciągu zaledwie kilku dni. Z tego powodu komórki skóry nie mają czasu na naturalne złuszczenie się. Szybkie nadbudowywanie się komórek prowadzi do gromadzenia się ich na powierzchni ciała w formie plackowatych zmian.

Łuszczyca nie jest zaraźliwa – nie przenosi się poprzez kontakt czy dotyk. W powstawaniu łuszczycy istotną rolę odgrywają czynniki dziedziczne. Bezpośrednią przyczyną wystąpienia objawów mogą być czynniki, takie jak: długotrwały stres i wyczerpanie, choroby zakaźne, stany zapalne, czynniki hormonalne, stosowanie niektórych leków, niehigieniczny styl życia i osłabienie układu odpornościowego. Inne choroby, takie jak cukrzyca, dna moczanowa, choroby wątroby lub choroby górnych dróg oddechowych, mogą również wywołać chorobę.
Obecnie dostępnych jest wiele metod leczenia łuszczycy. Chorobę można łagodzić z zewnątrz za pomocą maści i innych środków do leczenia miejscowego, a także od wewnątrz dzięki tabletkom i zastrzykom. Dużą popularnością cieszy się również fototerapia, ale nie każdy chory może z niej skorzystać. W każdym przypadku występowania łuszczycy warto skonsultować się z dermatologiem.

Leczenie łuszczycy powinno być zindywidualizowane, a ustalenie skutecznego sposobu leczenia choroby następuje zwykle metodą prób i błędów. Często stosuje się połączenie kilku terapii w celu zoptymalizowania efektów leczenia.